Prawie dwadzieścia pięć lat temu nasze drogi skrzyżowały się na samym początku przygody z Ayrton. Yvan, pochodzący ze świata wymagającego przemysłu rozrywkowego, właśnie kładł pierwsze kamienie pod swoją świetlną markę, z odważnym prototypem: 192 przechodzące diody Nichia 5 mm. Ja wnosiłem swoją własną rewolucję, mocną diodę LUXEON, która miała odmienić świat światła.

Mógłby być moim ojcem, tak jego charyzma i mądrość budzą respekt. A jednak między nami zawiązała się szczera, głęboka, niemal braterska przyjaźń. Pamiętam jeszcze ślub, kiedy siedząc przy stole honorowym obok niego, dzięki gestowi nieformalnemu, który mi okazał, dostrzegłem człowieka poza przedsiębiorcą samoukiem, poza tym twórczym instynktem, który przyswaja wszystko z zadziwiającą łatwością, zawsze szukając nowego pomysłu, odważnej koncepcji i unikalnego sposobu patrzenia na świat.

Trudno skondensować dwadzieścia pięć lat wymiany myśli, wspólnych projektów, sukcesów i zmagań. Yvan swoją wizją i wymaganiami ukształtował nie tylko krajobraz oświetlenia dla widowisk i eventów, ale wpłynął też na moje wybory życiowe, niemal na równi z moją partnerką.

W tamtym czasie działałem w świecie międzynarodowych korporacji, z siłą rażenia, którą chętnie stawiałem do jego dyspozycji. Czasami bez pełnej świadomości z jego strony, często bardziej niż sam bym się spodziewał, wkładałem swoją energię, sieć kontaktów i kompetencje w jego projekt. Z przyjaźni, z przekonania i dlatego, że głęboko wierzyłem w to, co budował. Zawsze oferował mi swoją hojność ducha i rady, a ja lubię myśleć, że w pewien sposób zawsze się wspieraliśmy, każdy po swojemu.

Dziś Ayrton jest niekwestionowanym liderem w swojej dziedzinie, światowym graczem narzucającym odważny, precyzyjny i innowacyjny język światła. Miałem przywilej być świadkiem i dyskretnym uczestnikiem tej drogi, czasami w cieniu, czasami w świetle. Widziałem przejeżdżające całe ciężarówki pełne opraw, symbole ogromnego sukcesu, w czasach, gdy moje obowiązki rosły. Byłem wtajemniczony we wszystkie sekrety: zwycięstwa, wątpliwości, i tę ukrytą stronę, o której często zapomina się w opowieściach o świetle, tę ciemniejszą stronę, którą trzeba oswoić, jak zbyt intensywne światło, które cierpliwie kształtuje się, aby nie oślepiało.

Yvan ucieleśnia francuską elegancję lat Bardot i Delon, prawdziwego przystojniaka z czasów, gdy światła nie mierzyło się tylko w lumenach, ale w charyzmie i obecności. Dziś mieszka na Lazurowym Wybrzeżu, w willi z widokiem na morze i niesamowitą panoramą Saint-Tropez. Mógłby zaznać spokojnej emerytury, ale wołanie tworzenia jest silniejsze. Nadal wynajduje i rozwija, obecnie razem z synem Alainem. Podróżuje mniej, to prawda, ale zachowuje ze słuszną dumą swoją kartę Platinum Air France na całe życie, świadectwo tych lat spędzonych na świecie, aby nieść światło tam, gdzie miało błyszczeć.

Nasze pasje splatają się daleko poza reflektorami: wino, przede wszystkim, podczas wyjazdów do Vosne-Romanée, gdzie dzielimy miłość do wielkich roczników i autentycznych rzemiosł. Zamiłowanie do designu, perfekcji i doskonale wykonanych rzeczy. Przyjemność stołu również, z Ritą, która gotuje z tą samą hojnością co on, i z czułością, jaką okazują swoim zwierzętom, wiernym towarzyszom dni spędzonych na słońcu.

Jego firma, Ayrton, nosi nazwę, która brzmi jak hołd dla jego pasji do motoryzacji, niczym Richard Mille. Jak Steve Jobs, którego geniusz potrafił dostrzec wcześniej niż inni, Yvan jest wrażliwy na każdy szczegół, na ostateczną precyzję.

Ale jego pasja nie kończy się tutaj. Kino zajmuje szczególne miejsce w jego świecie. Jego kolekcja kart katalogowych, starannie uporządkowana, jest zapewne jedną z najbardziej wyjątkowych we Francji. Lata spędził, przekształcając swoje podziemie w salę projekcyjną godną największych, porównywalną jakościowo z tą Johnny’ego Hallydaya. Całe noce oglądając, analizując, komentując filmy, znając każdy szczegół, każdą anegdotę, niczym prawdziwą żywą biblię kina.

Wiem, że obserwuje moją drogę z ojcowską życzliwością, może nawet odrobiną dumy. Ale pozwala mi iść własną ścieżką, ze wszystkimi sukcesami, błędami i przede wszystkim stylem, bo to tam uczy się najwięcej. Jak ojciec adopcyjny, który w liniach światła, które projektuję, rozpoznaje cenną część naszej wspólnej historii.

I w tej historii Fosfens również się wyróżnił, nie w dziedzinie widowisk jak Ayrton, ale w świecie architektury. Z tą samą dążnością do doskonałości, tą samą pasją do zamieszkałego światła, kształtujemy dziś nowy język świetlny, subtelny i mocny, który w elegancki i precyzyjny sposób integruje się z przestrzeniami życiowymi.

Tak więc ta wspólna przygoda trwa nadal, między dziedzictwem, innowacją a głęboką przyjaźnią.